នៅថ្ងៃទី២៣ខែមេសាឆ្នាំ២០១៩ម្សិលមិញនេះ គណៈប្រតិភូនៃមជ្ឈមណ្ឌលតំបន់អាស៊ានសម្រាប់សកម្មភាពមីន ហៅកាត់ថា ARMAC និងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ប្រមាណ១០០នាក់ មកពីចំនួន១០ប្រទេស បានធ្វើទស្សនកិច្ចនៅសារមន្ទីរសន្ដិភាពសកម្មភាពកំចាត់មីនកម្ពុជា និងចំការមីន ក្នុងខេត្តសៀមរាប ដើម្បីឲ្យសមាជិកនៅក្នុងតំបន់ បានស្វែងយល់ពីមីននៅកម្ពុជា ។
លោក ច័ន្ទ រតនា អគ្គនាយក នៃអគ្គនាយកដ្ឋានអាស៊ាន នៃក្រសួងការបរទេសនិងសហប្រតិបត្ដិការអន្ដរជាតិកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍ថា ការដើរទស្សនកិច្ចនេះ គឺដើម្បីបង្ហាញពីសមិទ្ធផលបទពិសោធន៍ ក៏ដូចការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ក្នុងការដោះស្រាយមីន និងសំណល់ជាតិផ្ទុះពីសង្គ្រាម ឲ្យគណៈប្រតិភូបានយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ពីឃាតករលាក់មុខនៅកម្ពុជា ហើយគណៈប្រតិភូទាំងអស់បានចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការរៀបចំដាក់តាំងសំណល់ជាតិផ្ទុះបានល្អប្រសើរនៅក្នុងសារមន្ទីរសន្ដិភាពសកម្មភាពកំចាត់មីននេះ ព្រោះថា ការកើតមានសង្គ្រាមដែលបណ្ដាលឲ្យមនុស្សសម្លាប់ និងសល់សំណល់ជាតិផ្ទុះ បានធ្វើឲ្យប្រទេសកម្ពុជារាំងស្ទះដល់ការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ និងសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងខ្លាំង ហើយសមាជិកអាស៊ាន ក៏បានពិភាក្សាគ្នាដើម្បីប្រមូលមូលនិធិគាំទ្រដល់ការដោះមីននៅកម្ពុជាផងដែរ ។
សូមបញ្ជាក់ថា សារមន្ទីរសន្ដិភាពសកម្មភាពកំចាត់មីន មានទីតាំងនៅក្នុងទីបញ្ជាការមជ្ឈមណ្ឌលកំចាត់មីនកម្ពុជា ស៊ីម៉ាក់ នៅភូមិភាគទី២ ក្នុងឃុំត្រពាំងធំ ស្រុកប្រាសាទបាគង ខេត្តសៀមរាប មានផ្ទៃដីសរុបទំហំ១២ហិកតា គាំទ្រដោយរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា និង ជំនួយមួយចំនួន បានមកពីអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល និងដៃគូរអភិវឌ្ឍន៍ ក្នុងនោះជំនួយពីរដ្ឋាភិបាលជប៉ុន ដូចជាសម្ភារបច្ចេកទេសបោសសម្អាតមីន រួមមានដូចជាគ្រឿងចក្រកម្ទេចមីនធុនធ្ងន់ , រថយន្តគ្រប់ប្រភេទ និង ម៉ាស៊ីនរាវមីនជាដើម សរុបជាទឹកប្រាក់ប្រមាណ១២លានដុល្លារសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមានគោលបំណងចង់ឲ្យសារមន្ទីរមីននេះ ក្លាយជាកន្លែងសិក្សាប្រវត្តិសាស្ត្រមួយរបស់យុវជនជំនាន់ក្រោយ ដើម្បីសិក្សាស្វែងយល់អំពីសង្គ្រាម និងផលប៉ះពាល់នានា ដែលបានកើតមានឡើងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ។
សារមន្ទីរសន្ដិភាពសកម្មភាពកំចាត់មីននេះ ក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្ដរជាតិ អាចទស្សនាការដាក់តាំងអាវុធជាតិផ្ទុះពីសម័យដើម មានដូចជា៖ គ្រាប់មីនមិនទាន់ផ្ទុះដែលរកឃើញពីទូទាំងប្រទេស ព្រមទាំងរូបភាពរចនាបង្ហាញពីគ្រាប់បែកធ្លាក់ក្នុងអគារ , ការតាំងគ្រឿងចក្រកម្ទេចមីន , រថយន្តដោះមីន , អាវក្រោះ , ឧបករណ៍រាវមីន និង គ្រឿងបន្លាស់ផ្សេងៗទៀត ៕
អត្ថបទ និង រូបថត ៖ លោក គឿន វេត
កែសម្រួលអត្ថបទ ៖ លោក លីវ សាន្ត
