ឧបករណ៍លាយឡំគ្នាដូចជាទ្រអ៊ូ ទ្រសោ ឃឹម ស្គរ និងឆឺង បានបន្លឺលាន់ឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅច្រកចូលទិសខាងកើតនៃខ្លោងទ្វារប្រាសាទតាព្រហ្ម ចាប់តាំងពីវេលាម៉ោងជាង៨ព្រឹក រហូតដល់ព្រះសូរិយារៀបលិចទើបស្ងប់ស្ងាត់។ សម្លេងភ្លេងខ្មែរដ៏គ្រលួចនេះ ជាបទប្រពៃណីខ្មែរបន្តបន្ទាប់គ្នា គឺប្រគុំឡើងដោយជនពិការប្រមូលផ្ដុំគ្នាមួយក្រុមនៅក្នុងរោងតូចមួយ ដើម្បីរកប្រាក់បន្តិចបន្តួចពីភ្ញៀវទេសចរណ៍សម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត បើទោះបីមិនសូវមានអ្នកទេសចរចូលទៅទស្សនាប្រាសាទក៍ដោយ។
លោក ភោគ នី ជាប្រធានក្រុមភ្លេងនេះ បានឱ្យដឹងថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនថាថ្ងៃសៅរ អាទិត្យ ឬក៏ខែប្រាំង និងខែវស្សាទេ ពួកគាត់បានប្រគុំដោយវង់ជនពិការនេះ សូរមិនដាច់នៅក្នុងបរិវេណប្រាសាទបុរាណដែលពោរពេញដោយដើមឈើដុះខ្ពស់ៗ និងចោលម្លប់ដ៏ត្រឈឹងត្រឈៃមួយនេះ។ ក្រុមរបស់លោកតែងតែមកជួបជុំគ្នា នៅក្នុងកូនរោងសង់អំពីឈើដំបូលប្រក់ស្លឹកខាន់មា ដ៏តូចមួយនេះ ដើម្បីប្រគុំជាបទភ្លេងសម្រាប់អាជីពស្វែងរកកម្រៃ ហើយក្រៅពីប្រគុំបទភ្លេងដើម្បីរកកម្រៃ ពួកគាត់ក៏មានលក់ជា CD Video ឯកសារខ្លះៗ ដែលនិយាយពីប្រាសាទបុរាណ ឬនិយាយពីប្រទេសកម្ពុជាទៅឱ្យភ្ញៀវទេសចរណ៍ទៀតផង។
លោកបន្តថា ក្រុមលោកដែលប្រគុំបទភ្លេងខ្មែរនៅប្រាសាទតាព្រហ្មនេះ គឺសុទ្ធសឹងតែជាអ្នកពិការរាងកាយ ដែលមិនអាចប្រកបអាជីពផ្សេងៗ ចិញ្ចឹមជិវីតរឹងមាំដូចមនុស្សដទៃទៀតទេ។ ពួកគាត់ខ្លះពិការភ្នែក ខ្លះកំបុតជើងនិងខ្លះទៀតកំបុតដៃ ដោយសារតែសង្គ្រាមដ៏រ៉ាំរ៉ៃ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលបានកើតមានកាលពីជាង៣ទសវត្សមុន។ ក្រុមជនពិការទាំងនេះ ក្រោយពីមិនអាចប្រកបការងារធំដុំ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត គឺសមាគមជនពិការអង្គរបានប្រមូលផ្តុំ ហើយបង្រៀនខ្លះ ឱ្យចេះលេងភ្លេងនិងខ្លះទៀត ឱ្យចេះធ្វើជំនាញសិប្បកម្មដើម្បីបានកម្រៃសម្រាប់ចិញ្ចឹមជិវិតផងដែរ។
បុរសពិការជើងម្នាក់ទៀត ជំនាញខាងវាយស្គរ លោក នឹម ថន មានប្រសាសន៍ថា គាត់បានពិការជើងម្ខាងដោយសារតែផ្ទុះមីននៅខេត្តពោធិសាត់ កាលពីអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៨។ បន្ទាប់ពីគាត់ដាច់ជើងម្ខាងហើយគ្មានកម្លាំងរឹងមាំសម្រាប់ធ្វើការចិញ្ចឹមជីវិត ក៏បានមកចូលរួមជាមួយក្រុមភ្លេង ដែលគាត់លេងជារៀងរាល់ថ្ងៃនេះ ដើម្បីរកប្រាក់ពីភ្ញៀវទេសចរណ៍នេះ ប៉ុន្ដែរកប្រាក់មិនសូវបានដោយសារមិនសូវមានភ្ញៀវទេសចរទៅទស្សនាប្រាសាទបុរាណ។ លោកបង្ហាញការពេញចិត្តចំពោះមុខរបររកប្រាក់តាមរបៀបនេះ ដើម្បីយកទៅដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃនិងជួយកូនៗឱ្យបានទៅចូលរៀនសូត្រផងដែរ។ លោកថាមួយជីវិតនេះ លោកប្រហែលជាផ្ញើវាសនាលើមុខរបរប្រគុំភ្លេងខ្មែរ ដើម្បីរកកម្រៃពីភ្ញៀវទេសចរណ៍នៅតាមប្រាសាទបុរាណនេះហើយ ខណៈដែលលោកមិនមានជំនាញអ្វីសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតទៀតទេ។
ក្រុមជនពិការឱ្យដឹងថាពួកគាត់បានប្រជុំគ្នា ដើម្បីលេងភ្លេងជាអាជីពរកកម្រៃទទួលទាន នៅក្នុងផ្លូវចូលទិសខាងកើតរបស់ប្រាសាទតាព្រហ្មនេះ រយៈពេលជិត ២០ឆ្នាំមកហើយ។ បច្ចុប្បន្ននៅតាមប្រាសាទបុរាណ គេឃើញក្រុមជនពិការ ដែលប្រជុំគ្នាប្រគុំបទភ្លេងខ្មែរ ដើម្បីរកកម្រៃពីភ្ញៀវទេសចរណ៍នោះ មានពីរកន្លែង មួយកន្លែងនៅច្រកចូលខ្លោងទ្វារខាងកើតនៃប្រាសាទតាព្រហ្ម និងមួយកន្លែងទៀតនៅផ្លូវឡើងទៅប្រាសាទភ្នំបាខែង៕
អត្ថបទ និងរូបភាព៖ លោក បូ សាវី
កែសម្រួល៖ លោក អ៊ុន ណារាជ្យ
