សម្ភារៈត្បាញពីវល្លិ៍រំពាក់ ភាគច្រើនជាសម្ភារបែបប្រពៃណី ប៉ុន្តែវាមានការពេញនិយមពីអ្នកប្រើប្រាស់ ដោយភាពស្រស់ស្អាត និងការប៉ិនប្រសប់របស់ត្បាញ។ ហើយការគាំទ្រពីអ្នកប្រើប្រាស់នេះ បានផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលបន្ថែមមួយកម្រិតទៀត សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ របស់ភូមិអារក្សស្វាយ ស្ថិតនៅសង្កាត់នគរធំ ក្រុងសៀមរាប
តម្បាញរំពាក់ អាចថាជា មុខរបរគោលរបស់អ្នកភូមិអារក្សស្វាយមួយផ្សេងទៀត បន្ទាប់ពីការធ្វើស្រែចម្ការ ពីព្រោះ ឈ្មួញជាច្រើនមកពីទីជិតឆ្ងាយ បានបញ្ជាទិញសម្ភារប្រើប្រាស់ទាំងនោះ ដើម្បីយកទៅលក់បន្ត ដែលរួមមាន កន្ដ្រក ជាល គម្រប និងសម្ភារប្រើប្រាស់ផ្សេងៗជាច្រើនទៀត។
អ្នកស្រី សុខា ជាស្ដ្រីប្រកបរបរត្បាញរំពាក់នេះបាននិយាយថា របរនេះបានជួយសម្រួលជីវភាពគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីបានមួយកម្រិត ពិសេសបានជួយកូន២នាក់ របស់អ្នកស្រីបានរៀនសូត្រផង។ អ្នកស្រីបន្តថា សព្វថ្ងៃដោយសាររំពាក់នៅក្នុងភូមិមិនសូវមាន អ្នកភូមិត្រូវទៅរករំពាក់នៅខេត្តកំពង់ធំ ដោយទៅម្ដងៗ រករំពាក់បានពី២០០ ទៅ៤០០ដើម ហើយ៣ឬ៤ថ្ងៃឡើងទៅរកម្ដង។ អ្នកស្រីបន្ថែមថា ក្នុងកន្ដ្រកមួយ អ្នកស្រីអាចលក់ឲ្យឈ្មួញក្នុងតម្លៃ២ម៉ឺនរៀល ហើយគេប្រមូលទិញទាំងអស់។
រីឯអ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ដែចេះត្បាញរំពាក់ពីម្ដាយអ្នកស្រី តាំងពីតូចៗនោះ នៅតែរក្សាជំនាញនេះ បន្តរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។ សម្ភារដែលអ្នកស្រី ម៉ិត កឹង កំពុងធ្វើរួមមានកន្ដ្រក និងគម្របតូចធំតាមការបញ្ជាទិញពីឈ្មួញ ដែលយកទៅលក់បន្តនៅក្រុងសៀមរាប និងតាមបណ្ដាខេត្តផ្សេងៗ។ របរត្បាញរំពាក់នេះ បានជួយសម្រួលដល់ជីវភាពមួយផ្នែកធំដល់គ្រួសារអ្នកស្រី។ បន្ទាប់ពីធ្វើស្រែ គ្រួសាររបស់គាត់ យករបរនេះ ជាប្រភពចំណូលគោល។
ជាការពិតទៅ របរប្រពៃណីមួយនេះ ហាក់មិនអាចមានភាពយូរអង្វែងឡើយ ដោយសារអនុផលនៃវល្លិ៍រំពាក់កាន់តែខ្សត់ទៅៗ ដោយកត្តាឈូសឆាយ ដីធ្វើស្រែចម្ការ កំណើននៃអ្នករករុក្ខជាតិវល្លិ៍មានការកើនឡើង ស្របពេលដែលទីផ្សារកាន់តែមានតម្រូវការ៕
អត្ថបទ និង រូបថត ៖ លោក ម៉ាត់ អារីហ្វីន
កែសម្រួលអត្ថបទ ៖ លោក សេង ផល្លី
